Uit je comfortzone

In een opwelling had ik mij aangemeld voor een vader-zoon-survivalweekend. Mij leek het een leuk idee om na de stress van de examens ons lekker uit te leven in een echte zeekajak en als echte mannen te overleven in de ongerepte natuur die het Veluwemeer te bieden heeft. Helaas dacht mijn zoon daar anders over.

Lees in deze blog hoe Bertus en zijn zoon toch in een kajak belandden en wat dat voor effect had op hun relatie.

Mijn tienerzoon stelt sinds een tijd nogal andere prioriteiten dan ik. Waar hij momenteel bezig is met vrienden, het weekend vieren en geld verdienen, zet ik in op tijd doorbrengen met ons gezin, het stimuleren van goede schoolresultaten en ben ik actief in de kerk omdat ik mijn geloof echt een meerwaarde vind hebben voor mijn leven. Je begrijpt, het kostte mij enig tactisch onderhandelen, gebed en doorzettingsvermogen voordat hij zich liet overhalen om toch mee te doen.

Oeps, vergeten!

Maandenlang had ik naar het weekend toegeleefd. Ik zag ernaar uit om samen met mijn zoon een-op-een tijd te hebben. Dichter naar de natuur, en dichter naar elkaar toe te groeien. Dit weekend zou onze band versterken en hier zouden we nog jaren op kunnen teren, toch?

Vrijdagmiddag 9 juni was het zover. We vertrokken halsoverkop, omdat ik dacht dat ik ‘s ochtends nog wel een paar uurtjes kon werken, en als snel schoot het stresslevel nog meer omhoog toen bleek dat we onder andere wc-papier en handdoeken over het hoofd hadden gezien op de paklijst. Rechtsomkeert, moeders gebeld met instructies en een kwartier later sjeesden we weer richting strand Horst.

Daar stond de groep al op ons te wachten. Vijf vaders, een moeder, vijf jongemannen en een jongedame. We laadden allemaal onze spullen in de kajak. Bizar wat je allemaal meesleept als je voor drie dagen water, eten en onderdak mee moet nemen. Maar het is ook verbazingwekkend wat er allemaal in zo’n kajak past. Na een pittige kajaktocht kwamen we aan het eind van de middag aan op het eiland waar we ons bivak konden opzetten. ‘s Avonds bij het kampvuur ontdekten we dat de prachtige natuur van dit eilandje ook een nadeel had. Dankzij het mooie meer, bleek het eiland een walhalla voor muggen. En tja, helaas waren we ook de muggenspray vergeten.

Out of your comfort zone

Toch genoot ik met volle teugen. Ik zag hoe mijn zoon het naar zijn zin had met de andere jongeren en ook ik kon mij goed overgeven aan een nieuwe groep mensen. Onbekend, maar toch zo veel herkenningspunten omdat we als ouders van tieners echt met dezelfde dingen bleken te worstelen. Niet dat we antwoorden konden bedenken op vraagstukken als: ‘Hoe neem ik haar mee naar de kerk?’ of ‘Wat als de studie niet lukt?’ Maar met elkaar als lotgenoten het leven delen was al ontzettend waardevol.

Gedurende het weekend kregen we een aantal opdrachten. En op zaterdag werd ik enorm met mezelf geconfronteerd. De opdracht luidde: Schrijf tien positieve eigenschappen op van je kind of ouder.

Ik zocht een rustig plekje om met deze opdracht aan de slag te gaan. Het witte papiertje brandde in mijn hand. Wat een ingewikkelde opdracht. Benoemen wat niet goed gaat of wat je niet leuk vindt gaat altijd vanzelf. Het afgelopen jaar was niet makkelijk geweest voor ons als gezin. Ik had er moeite mee dat mijn zoon andere keuzes maakt in het leven, andere prioriteiten stelt en dat we daar niet goed over kunnen praten. Negatieve gedachten voerden de boventoon.

Dit is mijn geliefde zoon

Ik zat aan de waterkant op een steen. En ik baalde van mijzelf. Ik schaamde mij: Wat voor een vader kan er nou geen goede dingen over zijn eigen kind verzinnen? Terwijl ik over het water keek, moest ik ineens denken aan het verhaal van Jezus’ doop. Het was alsof het zich voor mijn ogen voltrok. Jezus loopt het water in, laat zich onderdompelen door Johannes de Doper en dan opeens breekt de hemel open en klinkt uit de hemel een stem: ‘Dit is mijn geliefde Zoon, in Hem vind Ik vreugde’ (Matteüs 3:17).

Ik realiseerde mij: zelfs Jezus had de bevestiging van zijn Vader nodig. Het gaat niet om wat mijn zoon doet waardoor hij mijn liefde waard is, ik mag hem bevestigen in het feit dat hij mijn zoon is en dat ik hem alleen al daarom liefheb en vreugde aan hem beleef.

Ik keek naar het blaadje in mijn hand en ineens kwamen de woorden vanzelf. ‘Ik hou van je. Je bent mijn zoon. En ik vind vreugde in jou omdat ik zie dat je heel sociaal bent. Dat je opkomt voor je vrienden. Dat je misschien geen studiebol bent, maar wel houdt van hard werken, dat je je aan afspraken houdt.’ Een uur later mocht ik de woorden uitspreken tegen mijn zoon. En hij sprak zijn woorden uit tegen mij. Natuurlijk is het leuk om je zoon ietwat gedwongen te horen zeggen wat hij in jou waardeert, maar wat was het waardevol voor mij en mijn gedachten over hem om als het ware een loflied over hem af te steken. Alleen al dit moment maakte alle ontberingen in het hele weekend meer dan goed (kajakken kan met de juiste techniek best ontspannen zijn, net als slapen in een tent op een goed matras en in de juiste houding …).

Bijzondere ervaring

Aan het einde van het weekend, na het schoonmaken van de kajaks en het opruimen van de spullen mag iedereen aangeven hoe ze het weekend hadden ervaren. Mijn zoon geeft aan dat dat praten over geloof en zo wat hem betreft niet had gehoeven, maar het kajakken was best oké. Ikzelf ben niet alleen trots dat ik dit avontuur heb overleefd, maar nog trotser ben ik op mijn zoon die zichzelf durft te zijn en zelf keuzes maakt.

Het weekend verliep anders dan gedacht, maar een ding weet ik zeker: ik ga mijn zoon vaker de bevestiging geven: ik hou van je en ik ben blij met je.

Geschreven door: Bertus Keuter
Bertus is getrouwd en vader van vier kinderen. In het dagelijks leven werkt hij als Product owner van debijbel.nl voor het Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.