Deze Bijbel kan ik wel verkopen op de vrijmarkt
Kijken jouw kinderen ook uit naar Koningsdag? Bij ons thuis is inmiddels de grote zoektocht begonnen naar spullen die we niet meer gebruiken en die dus geschikt zijn om te verkopen op de vrijmarkt.
‘Mam, dit boek kan ook wel verkocht worden, toch? Daar zijn we inmiddels écht te groot voor!’ Mijn dochter van twaalf houdt tot mijn schrik een kinderbijbel omhoog. ‘Nee! Natuurlijk doen we die niet weg, die heb je gekregen bij je doop!’ roep ik verschrikt uit. Vlug gris ik het boek uit haar handen en plaats het terug in de boekenkast.
Mijn eerste Bijbel
Dan valt mijn oog op mijn ‘eerste’ Bijbel. Een oude vertaling, maar wel voorzien van een handgemaakte hoes, geborduurd door mijn moeder, met daarop de Bijbeltekst uit Psalm 119:105: ‘Uw woord is een lamp voor mijn voet en een licht op mijn pad.’ Ik kreeg hem toen ik acht jaar werd. Hmm, best jong eigenlijk, maar zo heb ik dat nooit ervaren. Ik voelde mij er juist groot door, serieus genomen. Als ik er nu doorheen blader, zie ik echt een doorleefde Bijbel. Er is in gearceerd, in geschreven, en er worden oude notitieblaadjes, boekenleggers, kaartjes en wat nog meer in bewaard. Stuk voor stuk herinneringen aan momenten die boven komen drijven als ik deze Bijbel opensla. Het is een exemplaar dat ik mijn hele leven zal blijven koesteren, al lees ik inmiddels in een andere vertaling.
Ook deze gedachte is best confronterend. Mijn kinderen hebben inmiddels allemaal hun achtste verjaardag gevierd, maar geen van hen heeft van ons een Bijbel cadeau gekregen. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het de kerk is die ons de meeste Bijbels heeft geschonken. Een mooie trouwbijbel, een kinderbijbel bij de doop, een Bijbel als afscheidsgeschenk van de kindernevendienst. En hoewel we als gezin ons best doen om regelmatig samen uit de Bijbel te lezen, is het stimuleren om zelfstandig uit de Bijbel te lezen er nog redelijk bij ingeschoten. Ontzeg ik mijn kinderen nu iets? Heeft dit te maken met mijn eigen Bijbelleesgedrag of is het de tijdsgeest die veranderd is.
Wanneer is je kind eraan toe om zelfstandig in de Bijbel te lezen? En hoe vind je een Bijbel die past bij jouw kind? We geven je graag tips en
lichtten 5 geschikte Bijbels.
‘Maar mam, als wij er niet meer uit lezen, dan is het toch ook mooi om er een ander kind blij mee te maken?’
Warme herinneringen
Mijn mijmering wordt onderbroken door mijn jongste dochter die zegt: ‘Maar mam, als wij er niet meer uit lezen, dan is het toch ook mooi om er een ander kind blij mee te maken?’
Tja, daar heeft ze wel een punt. Die kleine grote denkers in mijn huis kunnen mij met hun scherpe opmerkingen soms flink voor het blok zetten. Ik geef haar gelijk en samen zoeken we een aantal kinderbijbelboekjes uit die we toevoegen aan de verkoopbare voorraad. Toch voelt het niet goed om de desbetreffende kinderbijbel erbij te leggen.
Ik pak de kinderbijbel weer uit de kast en we gaan op de bank zitten. Samen slaan we het boek open en kijken naar het persoonlijke kaartje dat erin is geplakt, met daarop een dooptekst uit Psalm 121 : ‘Ik hef mijn ogen op naar de bergen. Vanwaar komt mijn hulp?’ We spreken over de doop en over de belofte die we als ouders en kerk hebben uitgesproken om samen zorg te dragen voor de geloofsopvoeding.
Daarna vertel ik over vroeger. Over de momenten dat we ook samen op de bank zaten en zij als klein meisje voor het eerst kennismaakte met verhalen over de ark van Noach, de storm op het meer, het verloren schaapje. Ze giechelt en samen halen we nog meer herinneringen op. Wat is dit waardevol. En één ding weet ik zeker, deze kinderbijbel verlaat ons huis pas als ons oudste meisje het nest uitvliegt.
In de tussentijd ga ik maar eens met manlief in gesprek over hoe we onze kinderen kunnen stimuleren om ook zelfstandig de Bijbel te gaan ontdekken. Al zie ik mijzelf nog geen Bijbelhoes borduren …