Genade in het moederschap is …

‘Tatuuu … tatuuu!’

Met gierende banden stopt de loopfiets stopt onze driejarige politieagente voor onze hoekbank. ‘Wat heb ik fout gedaan?’ speel ik haar spelletje mee.
‘Niets … alleen koffie drinken is stout.’

Lachend bedenk ik me dat, als ik inderdaad boetes kon krijgen voor mijn koffieverbruik, ik er de kamer mee had kunnen behangen. Mijn verlangen naar het donkere Colombiaanse goud is een uit de hand gelopen hobby. Want wat kan ik daarvan genieten: een pauze met een bakkie en een goed boek.

Wat doe ik eigenlijk de hele dag?

Met de komst van ons vierde meisje werd ik meer dan ooit gedwongen af te remmen. Want zij was wel de winnaar als het ging om slecht slapen. En als zij eens een nachtje goed sliep werden we wel weer ergens anders wakker van.

Ze is inmiddels drie, maar ik kan me nog goed herinneren dat ik mijn man in de ‘newborn fase’ lichtelijk gefrustreerd vroeg: ‘Wat doe ik nou eigenlijk de hele dag?’ Zijn antwoord verraste me en bood me een dosis gezonde genade voor de maanden die volgden: ‘Je doet niets?! Je bent een kind van God zelf aan het voeden! Je doet dus iets heel waardevols en kostbaars!’

Vallen en weer opstaan

Vandaag moeten wij als ouders allebei concluderen dat we door het opgelopen slaaptekort nog niet fit zijn. Regelmatig zeggen we dan ook tegen elkaar: ‘Dit is onze hersteltijd’. Elkaar begrijpen geeft ruimte voor genade en vrijheid om bij te tanken.

Een paar weken terug kon ik er een weekendje tussenuit en deze week sta ik er even alleen voor: manlief geniet van een welverdiende vis-trip naar de zon. Ondertussen probeert deze mama allerlei ballen in de lucht te houden. Helaas zit jongleren niet in mijn talentenpakket. En dus betrap ik mezelf op die ene zonde waar ik me nooit schuldig aan zou maken: ik hoor mezelf als een visvrouw blèren tegen onze pareltjes.

Na alle bloed, zweet en tranen op de heugelijke dag van hun geboorte had ik nooit kunnen denken dat ik me ooit nog eens aan dié zonde zou branden. Maar helaas … ik heb gefaald. En dit doe ik eerlijk gezegd vaker dan me lief is.

Maar het helpt ook niet om in de modder van mislukking te blijven liggen. Toch?

Begrip aanbieden

De woorden mild en genade waaien weer door mijn hoofd. Vader God fluistert ze de laatste maanden als een liefdevolle herinnering steeds weer mijn kant op.

Genade. Is dat niet het zuivere goud dat wij als mama elke dag tot ons mogen nemen, en dat we elkaar als mede-mama met een mild hart begripvol mogen aanreiken?

Genade. Als we zo moe zijn dat we het liefst de voordeur uit sjokken op weg naar een onbewoond eiland, maar ergens onderweg beseffen dat we dat echt niet kunnen maken, en dan maar genoegen nemen met een paar extra gestolen minuten op het toilet.

Herkenbaar? (Zeg asjeblieft ja!)

Begrip voor elkaar is vruchtbare grond voor genade. Niet om onze zonden goed te praten, maar door herkenning te tonen dat niemand van ons volmaakt is in het ouderschap.

Eerlijk delen dat we allemaal vallen, en erkennen dat we Jezus zo hard nodig hebben! God is écht goed! In de woorden van de psalmtekst:

Een steun is de HEER voor wie is gevallen, wie gebukt gaat richt Hij op. Allen zien hoopvol naar U uit, U geeft voedsel, op de juiste tijd. Gul is uw hand geopend, U vervult het verlangen van alles wat leeft.

Psalm 145:14-16  

Een hemelse melodie

Terwijl er vandaag een lieve oppas de boel in Huize van Ooijen even waarneemt, geniet ik samen met een vriendin van – hoe kan het ook anders – een koffietje, en van rustige schrijftijd.

En probeer ik deze uren als een geschenk te aanvaarden.

Uit de handen van de God die mij ziet en me niet hulpeloos in de falende-moeder-poel laat liggen. Die zijn hand altijd uitstrekt in compassie, en dat op zoveel verschillende manieren toont. Zoals vanmorgen toen zijn liefdevolle melodie van genade klonk uit de mond van onze jongste telg:

‘Ga maar mama … Lieve mama ik hou van je.’

Cindy van Ooijen is getrouwd, moeder van vier dochters, schrijver en creatieveling.