Gluren bij de buren: geloofsopvoeding als je zelf niet christelijk bent opgevoed

Soms is niks fijner dan even gluren bij de buren. Om inspiratie op te doen, om herkenning te vinden, en soms – eerlijk is eerlijk – omdat je dan opgelucht kan concluderen: ‘wij doen het zo gek nog niet.’

In deze rubriek zijn ouders en opvoeders aan het woord. Hun kerkelijke achtergrond, de leeftijd van hun kinderen en hun relatie tot die kinderen verschilt, maar allemaal delen ze één verlangen: samen met kinderen waardevolle momenten beleven rond de Bijbel. Hoe pakken zij dat aan?

Deze keer Wesley (47, voorganger) en Kim (41, diëtiste), de ouders van Roan (13) en Lisa (9). Wesley en Kim zijn niet christelijk opgevoed en kwamen tot geloof toen hun oudste zoon een baby was. Hoe is het om je kinderen op te voeden in het geloof als je niet zelf christelijk bent opgevoed?

Van ongelovig naar gelovig: hoe hun geloof begon

Jullie komen geen van beiden uit een christelijk nest, hoe komt het dat jullie nu geloven?

Kim: ‘Ik ging naar een christelijke school, dus we vierden Kerst en Pasen, maar vanuit huis heb ik helemaal niets meegekregen.’
Wesley: ‘Mijn moeder geloofde niet, mijn vader wel, maar hij sprak er niet echt over. We baden aan tafel voor het eten, maar verder speelde het geloof niet echt een rol in mijn opvoeding. Wel had ik interesse, en heb ik God echt gezocht. Op de lagere school vroeg ik om een kinderbijbel. Mijn opa en oma kochten die voor mij, en ik ben hem gaan lezen. Ik schreef het dan over in een schriftje. Maar toen ik in een tiener was, liet ik dat weer los. We gingen sowieso niet naar de kerk en we baden tegen die tijd ook niet meer aan tafel. Maar ik had altijd het gevoel: ik mis iets, ik weet alleen niet wat.
Toen onze zoon bijna een jaar was, liep ik langs de kerk. Ik had sterk het gevoel dat ik naar binnen moest gaan. Er hing een briefje op de deur wanneer er dienst was, dus ik zei tegen Kim: “Ik ga zondag naar de kerk.” Toen ik die zondag achterin ging zitten en de aanbidding begon, wist ik: dit is het! Dit is waar ik al die tijd naar gezocht heb. Toen ben ik tot geloof gekomen.’

Hoe was dat voor jou, Kim?
Kim: ‘In het begin dacht ik: hij heeft weer wat nieuws – hij pakte steeds iets nieuws op en stopte dan al snel weer – maar toen ging hij elke week, en sloot hij zich ook aan bij een huisgroep. Hij begon ook op straat met mensen te bidden. Dus ik dacht: laat ik eens meegaan, uit interesse waar hij mee bezig was. Ik was eigenlijk zelf niet op zoek. In het begin zat ik in de kerkdienst en had ik geen idee waar het over ging. Heel vaak werd er bij preken op een verhaal voortgeborduurd. Dan werd er gezegd: “Dat-en-dat verhaal kennen we allemaal …” Ik kende die verhalen helemaal niet.

Ik ging in die tijd misschien één keer in de maand met Wesley mee. Zo’n tweeënhalf, drie jaar later hoorde ik over de Alphacursus. Ik dacht: dat is wel handig, dan snap ik misschien beter waar het over gaat. Ik zag het als een cursus om te snappen wat het geloof was, maar de insteek bleek anders. Ze daagden me uit om te vragen: is er meer? Dus ik dacht: ik kan best eens ergens voor bidden. Gebeurt er niks, dan gebeurt er niks. Steeds vaker dacht ik: dat is wel heel toevallig! Dan bad ik ergens voor en gebeurde het. Dat kun je niet op toeval blijven schuiven. Zou er dan echt een God zijn die betrokken is bij je leven en tot wie je kunt bidden?
Tijdens die Alphacursus ben ik toen gaan bidden voor nog een kindje. Ik kan niet zomaar zwanger worden; voor ons eerste kind kreeg ik hormoonbehandelingen in het ziekenhuis. Die stress wilde ik niet nog een keer doormaken, en we hadden ons mannetje al. Drie weken na mijn gebed bleek ik zwanger te zijn. De Alphacursus was nog niet eens afgerond en ik was al helemaal overtuigd van Gods bestaan.’

Geloofsopvoeding zonder voorbeeld van thuis

Hoe deden en doen jullie dat met geloofsopvoeding? Je hebt dat niet van huis uit meegekregen.
Wesley: ‘Je gaat het gewoon uitleven. Wat in je zit komt eruit. En we gingen samen bidden.’
Kim: ‘En je verandert zelf als je de Heilige Geest krijgt. Ik ben niet dezelfde persoon als voordat ik tot geloof kwam, veel geduldiger. En dat ziet je kind.’
Wesley: ‘We bidden voor het avondeten en voor het slapengaan, maar het is meer het christelijk leven dat je met elkaar deelt.’
Kim: ‘Als er iets heel erg goed gaat, dan danken we samen Jezus. En als de kinderen ziek zijn of er iets anders is, dan bidden we daarvoor: dat God kracht of genezing geeft. Ik zie aan de kinderen dat het heel normaal is voor hen om dat te doen. Roan is nu een tiener, dus die gaat zijn eigen patroon ontdekken.’
Wesley: ‘Onze dochter bleek na de geboorte ernstig ziek. Dat vertelden we op een gegeven moment aan haar, over hoe ik Johannes 1:1-5 aan haar voorlas toen ze in de couveuse lag, en dat ze toen opeens helemaal rustig werd. Ze lag op dat moment aan een hartslagmeter en werd 24 uur per dag gemonitord; de verpleging kwam omdat ze nog niet eerder zo rustig was geweest.
Toen ik Lisa daar later over vertelde toen ik haar naar bed bracht, las ik die tekst, “Hij is het licht in de duisternis’, deed ik al het licht uit en stak ik een kaarsje aan. Ik vertelde haar: ‘Dit is wat er gebeurt als licht in de duisternis komt.” Dat raakte haar echt. Nu vraagt ze ook: “Wil je nog meer lezen ?”
Ik lees ook weleens de Psalmen met haar, in een makkelijke Bijbelvertaling. Ik vertelde haar: “Eigenlijk zijn dit liederen, maar we weten niet meer hoe de melodie gaat.” Ze reageerde: ‘Dan moet je het niet zo voorlezen, pap, dan moeten we het gaan zingen.’ En dus gingen we de Psalmen samen zingen.’

Geloof tastbaar maken voor kinderen

Het is niet alleen horen, ook beleven.
Kim: ‘Ja, in liedjes, spelletjes, of een Bijbels doeboek. Dat werkt beter bij onze kinderen dan alleen maar lezen. Wat we wel bijna altijd doen bij het avondeten is vragen: “Waar zijn jullie dankbaar voor?”
En we hebben laatst een podcast ontdekt, Eerst dit voor kids. Ik ging laatst met Lisa vanuit Haarlem naar België, en toen luisterden we die podcasts achter elkaar door. Daar komen heel veel Bijbelverhalen voorbij. En ze vond het leuk! Heel vaak als we podcasts luisteren vraagt ze op een gegeven moment: “Mag ik nu een liedje kiezen?,” maar ze wilde de hele tijd dit blijven luisteren, en op de terugweg ook weer.’
Wesley: ‘We proberen iets en als het aansluit bij wat ze leuk vinden, en werkt het niet, dan proberen we iets anders. Maar het is niet zo dat we een dagelijkse structuur hebben.’
Kim: ‘Roan lezen we niet meer voor, maar we bidden meestal nog wel voor het slapengaan. Lisa lezen we nog wel voor. Soms gewoon Pluk van de Petteflet, maar ook weleens de Nerflanders-reeks van Max Lucado. Dat spreekt ook echt aan.’
Wesley: ‘We lezen Roan niet meer voor, maar als we vragen: Zullen we nog even bidden?” antwoordt hij vaak: “Ja graag!” Dat werkt voor hem heel goed.’

Geloofsopvoeding is ook gewoon praten

Kim: ‘Het gaat zo ook echt natuurlijk – we praten over bijvoorbeeld school, en voor je het weet is er een heel geloofsgesprek.
We hebben het de laatste tijd ook wel over duurzaamheid en rentmeesterschap. Als je hoort over de kleding die je voor iets van twee Euro online kunt kopen, dan is dat volgens mij niet hoe God het bedoeld heeft. Want hoe kan het dat het voor zo weinig verkocht wordt? Iemand heeft dat kledingstuk gemaakt. Wat zit daarachter? Daarover gaan we dan in gesprek met bijvoorbeeld Roan. We leggen dan uit dat de Bijbel zegt: zorg voor de aarde, zorg voor de dieren.’
Kim: ‘Als Lisa naar de kinderdienst gaat, vraag ik altijd hoe het was. Net als bij school is het antwoord soms: “Leuk.” Maar laatst kwam ze dinsdagavond erop terug: “Weet je waar we het zondag over hadden? God lost niet altijd problemen op, maar Hij helpt je er wel altijd doorheen.” En dan klets je daar nog even over.’

Wat kinderen je kunnen leren over geloven

Wesley: ‘Ik was een poosje geleden op mijn laptop met een schrijfproject bezig, en was daarmee lekker gevorderd. Ik zat met een kop thee achter de laptop, toen opeens het glas uit elkaar spatte, over de laptop heen. Die deed het niet meer. Ik deed alles waarvan internet zei dat je het moet doen: ik liet hem twee weken op de kop drogen. Maar hij deed het nog steeds niet. Ik schroefde hem dus uit elkaar – niet dat ik zo handig ben, maar misschien dat ik zo nog iets kon doen.
Lisa zat tegenover me aan tafel te kleuren. Ze zei opeens vol overtuiging: “Doe maar weer dicht, papa, hij doet het weer. Ik heb ervoor gebeden.” Dus ik schroefde hem weer dicht. Ik had ‘m voordat ik hem openschroefde nog getest, en toen ging hij niet aan. Maar nu deed de laptop het weer!’
Leuk dat je kinderen dingen in het geloof ontdekken die je zelf niet eens bedenkt!
Wesley: ‘Ze brengen inderdaad dingen in die jouzelf ook verder helpen.’

Bijbelteksten die hun hart raakten

Als afronding even een stapje terug: wat was de eerste Bijbeltekst die insloeg als een bom?
Kim: ‘Voor mij is het: ‘Als de HEER het huis niet bouwt, vergeefs zwoegen de bouwers’ (Psalm 127:1). Voorheen zwoegde ik vaak heel hard in eigen kracht, en raakte ik super uitgeput. Het is nog een leerproces om het daadwerkelijk te gaan doen, maar deze Bijbeltekst geeft wel houvast.’
Wesley: ‘Voor mij is het Psalm 139:9. Toen ik net tot geloof kwam, was ik aan het bidden en stelde ik God allerlei vragen, over waar Hij was, en toen kreeg ik de aandrang om naar deze Psalm te gaan. Daarin staat: “Al verhief ik mij op de vleugels van de dageraad, al ging ik wonen voorbij de verste zee, ook daar zou uw hand mij leiden, zou uw rechterhand mij vasthouden.” God is altijd en overal waar jij bent. Dat is zo’n mooi besef: God is altijd met je. En omdat het een antwoord was op een gebed dat ik bad, had het extra veel impact.’
Bedankt Wesley en Kim!

Meer horen over met het verhaal van Wesley en Kim? Hun getuigenis is ook gefilmd: Wesley Russ: “Ik miste iets” | 0005 | Xpedition Glory en Huidaandoening genezen – Xpeditionglory.com.