Monkey see, monkey do

Monkey see, monkey do. Misschien ken je die uitspraak wel. Vaak wordt deze uitgesproken met een subtiel smalende glimlach, bijvoorbeeld als mijn kinderen ineens keihard gaan zingen op ongepaste momenten. Vooral familie en vrienden kan het nogal eens opvallen dat ik dat ook graag doe. Als vader knik ik dan met een ongemakkelijke glimlach terug en geef ik ze gelijk. Dat hebben ze vaak ook. Als vader weet ik als geen ander dat het gedrag dat mijn kinderen vertonen, komt door wat ze mij zien doen.

Doen we genoeg?

Ondanks dat mijn vrouw en ik ontzettend ons best doen om bewust op te voeden en keurig gedrag voor te leven, gaat dat nog wel eens mis. En laat ik gelijk maar met de deur in huis vallen: op het gebied van Bijbellezen en het daarin voorleven, schieten wij best vaak tekort. We lezen wel. Sterker nog, ik geniet er enorm van om dat in stilte te kunnen doen. Maar samen met de kinderen lezen aan tafel, dat is ons met deze drie kinderen nog niet gelukt. En echt zichtbaar zijn de Bijbels ook niet in ons huis, maar dat is een esthetisch dingetje.

Plattegrond van de metro

Ik denk terug aan mijn ouderlijk huis. Drie kwart van de muren bestond uit boekenkasten. Twee boekenkasten waren gevuld met allerlei soorten christelijke boeken. En bijna een volledige kast stond vol Bijbels.

En die Bijbels lagen daar geen stof te verzamelen. Allerlei talen, verschillende uitgaves, met of zonder duimgrepen of met gouden randjes aan de bladzijde werden gebruikt. Welke Bijbel je ook pakte, als je hem opensloeg dan was die vol geschreven. Groene, gele, roze en oranje fluorescerende banen van de markeerstift beschilderden de bladzijdes, zoals bij een plattegrond van de metrostations.

Vaak als ik thuiskwam van school, vriendjes of sport en dan zat mijn vader of moeder (of allebei) aan tafel, omringt met Bijbels en markeerstiften. En ik snapte dat nooit. Waarom deden ze dat? Het zal wel zo horen. Bijbel lezen is blijkbaar hard werken. Dacht ik dan.

Ik gun het ze zo

Mijn ouders hebben Bijbel lezen nooit opgedrongen, maar ik verzette me er wel tegen. Toch ben ik de Bijbel gaan lezen en heb ik ook een setje markeerstiften waarmee ik sporen trek in mijn Bijbel. Als ik nu naar mijn gezin kijk dan gun ik het ze zo ontzettend dat ze gaan genieten van de Bijbel. Dat ze daar net zoveel vreugde en inspiratie uit halen als ik. Maar ergens heb ik de angst dat het ze tegen zal staan als ik het “opdring”. Dat het moeten versus willen wordt. Of dat het hard werken lijkt, zoals mijn beeld was.

Monkey zag het

Gisteren moest ik voor de zoveelste keer een stift uit mijn peuter haar handje ontfutselen om zes uur ’s ochtends (ja, wij hebben er ook zo een). Ze wilde weer bijna in een prentenboek tekenen.

“Nee lieverd, wij tekenen niet in boeken,” zei ik verbouwereerd. Maar eenmaal terug bij de keukentafel moest ik lachen bij het zien van de markeerstiften naast mijn Bijbel.

Misschien is monkey see, monkey do toch niet zo gek.

Stephen van der Leij
Is echtgenoot, vader van drie kinderen, schoolpastor, predikant en auteur. Geloof en vaderschap, zijn thema’s waar hij graag vanuit kwetsbaarheid en humor over schrijft.